1η ημερομηνία δημοσίευσης: 10/08/15

Ο Ron Dennis ήρθε σε δύσκολη θέση όπως και μερικά χρόνια πριν είχε έρθει και ο Frank Williams, καθώς η Honda εκτός από το ότι προμήθευε την ομάδα με εξαιρετικούς κινητήρες, το έκανε και…δωρεάν.
Πόσο χρόνο είχε στην διάθεσή του όμως ο Dennis και ποιες ήταν οι εναλλακτικές λύσεις που είχε για το 1993;

Οι πρώτες φήμες ήρθαν από τον 5ο κιόλας αγώνα του 1992 στο San Marino, τον Μάιο.
Όταν αρκετά αργότερα έγινε επίσημο ο Ron Dennis δήλωσε:
«Τον Δεκέμβριο του 1991 πήγα στην Ιαπωνία και τότε μου είπαν πως το κόστος έχει ανέβει και πως είναι δύσκολα τα πράγματα.
Τότε κατάλαβα πως μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσω μα ψάχνω κινητήρες για το 1993.»

Αμέσως γίνεται αντιληπτό λοιπόν πως χρόνος υπήρχε και μάλιστα αρκετός, έτσι ώστε να βρει την καλύτερη λύση για την ομάδα.
Ένας ακόμα λόγος που ο Dennis έπρεπε να βρει κορυφαίους κινητήρες ήταν για να κρατήσει στην ομάδα του τον Ayrton Senna, ο οποίος είχε απογοητευθεί τόσο από τις επιδόσεις της MP4/7, όσο και από την αποχώρηση της Honda.

Η πρώτη επιλογή του ήταν να προσπαθήσει να έρθει σε συμφωνία με την Renault η οποία προμήθευε με κινητήρες την Williams, αλλά και με πελατειακούς κινητήρες την Ligier.
Η απάντηση της Renault ήταν (φυσικά) αρνητική.
Υπήρξαν έντονες φήμες πως η επόμενη επαφή που είχε ήταν με την Ferrari, χωρίς όμως να καταφέρει να έρθει σε συμφωνία με τους Ιταλούς.
Ήρθε επίσης σε επαφή με την Ford, η οποία όμως έδινε τους «καλούς» κινητήρες στην Benetton και θα μπορούσε να προμηθεύσει την McLaren μόνο με τους πελατειακούς, οι οποίοι ήταν μια εξέλιξη πίσω, τουτέστιν 35 ίπποι λιγότεροι.
Η προσπάθεια λοιπόν να βρεθεί προμηθευτής ο οποίος ήδη δίνει κινητήρες σε άλλη κορυφαία ομάδα έπεσε στο κενό.

Ποιες λοιπόν ήταν οι εναλλακτικές σε αυτή την περίπτωση;
Όταν η Williams έχασε τους κινητήρες της Honda και βρέθηκε στην ίδια θέση έκανε συνεργασία με την Judd,  η οποία δεν ήταν ιδιαίτερα πετυχημένη καθώς τότε υπήρχαν ακόμα και τούρμπο και ατμοσφαιρικοί κινητήρες, οπότε και είχαν μεγάλη διαφορά στην ιπποδύναμη.
Στην περίπτωση της McLaren όμως τα πράγματα ήταν πιο εύκολα.
Όλοι οι κινητήρες ήταν πλέον ατμοσφαιρικοί 3.5 λίτρων, οπότε μια συνεργασία με έναν κατασκευαστή που δεν προμήθευε κορυφαία ομάδα θα μπορούσε να είναι πετυχημένη.

Αυτή θα μπορούσε να είναι η Lamborghini, η οποία ήταν υπό το καθεστώς της Chrysler εκείνη την εποχή, χρήματα για την εξέλιξη είχε και ήθελε μπει στο παγκόσμιο προσκήνιο με έναν κινητήρα που ήταν σε ίδια επίπεδα ιπποδύναμης με αυτόν της Renault.
Ήταν 70 ίππους πιο δυνατός από τον πελατειακό Ford και υπολειπόταν μόλις 10 ίππους από τον Renault.
Το λάθος στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν διπλό από την μεριά του Dennis.
Όχι μόνο δεν έκανε το βήμα να πάρει για το 1993 τους κινητήρες, αλλά όταν τελικά η McLaren κατασκεύασε ένα μονοθέσιο για να δεχθεί τον V12 της Lamborghini και έκανε με αυτόν δοκιμές μετά τον αγώνα της Πορτογαλίας (στις οποίες οι Senna και Hakkinen ενθουσιάστηκαν τόσο που ζήτησαν να τον έχουν από τον επόμενο αγώνα) για να κλείσουν  συμφωνία για το 1994, εκείνος και πάλι δεν έκανε το βήμα.
Αθέτησε την «συμφωνία κυρίων» που είχε γίνει και τελικά υπέγραψε με την Peugeot για το 1994.

Με τον John Judd να συνεργάζεται με την Yamaha και τον Mario Illien με την Mercedes, οι επιλογές λιγόστεψαν, αν και μια συνεργασία μαζί τους εκείνη την εποχή θα ήταν εφικτή.
Η πιο σίγουρη και λιγότερο «ριψοκίνδυνη» κίνηση θα ήταν αυτή των V10 της Mugen-Honda.
Βλέπετε η Honda αποχώρησε από την F1, όμως άφησε το «παρακλάδι» της.
Οι V10 ήταν ουσιαστικά οι κινητήρες που χρησιμοποιούσε με μεγάλη επιτυχία η McLaren μέχρι το 1990, οι οποίοι όμως είχαν την εξέλιξη της Mugen και χρησιμοποίησε με μεγάλη επιτυχία το 1992 η ομάδα της Footwork.
Δεν ήταν δηλαδή οι ίδιοι κινητήρες με του 1990.
Με αυτόν τον τρόπο η McLaren θα έμενε σε γνώριμα κατατόπια, θα συνεργαζόταν με ανθρώπους που γνώριζε ήδη και από την στιγμή που θα πλήρωνε πλέον για τους κινητήρες, εκείνοι θα είχαν εξέλιξη από την Honda μέσω της Mugen.

Τελικά η επιλογή του Ron Dennis ήταν η MP4/8 ή αλλιώς όπως την έλεγαν «ο μυρμηγκοφάγος» να φορέσει τους πελατειακούς κινητήρες της Ford, οι οποίοι όπως αναφέραμε και πιο πάνω υπολείπονταν 35 ίππους από αυτούς της Benetton και 80 ίππους από τους V10 της Renault.

Στα μέσα της χρονιάς κατάφερε επιτέλους να προμηθευτεί τους ίδιους κινητήρες με αυτούς της Benetton, έπειτα από άδεια που έδωσε ο Flavio Briatore.
Και αν πιστεύετε πως ο «πανούργος» Ιταλός το έκανε αυτό χωρίς αντάλλαγμα, είστε γελασμένοι.
Η McLaren για να πάρει αυτούς τους κινητήρες έδωσε στη Benetton όλες τις πληροφορίες για τις ενεργητικές αναρτήσεις που χρησιμοποιούσε.
Οι ενεργητικές αναρτήσεις από την επόμενη χρονιά θα απαγορευόντουσαν κι έτσι ότι είχε να κάνει με την αξιοποίηση των πληροφοριών θα ήταν μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Ακόμα και με αυτόν τον κινητήρα πάντως, ο Ayrton Senna κατάφερε να κερδίσει 5 αγώνες και να τερματίσει στην 2η θέση της βαθμολογίας, ενώ και η McLaren κατάφερε να τερματίσει 2η στο αντίστοιχο των κατασκευαστών, κάτι που δείχνει πως αν είχαν καλύτερο κινητήρα θα μπορούσαν να κάνουν ίσως το κάτι παραπάνω.
Με τα «αν» όμως δεν γράφεται η ιστορία, παρά μόνο με τα γεγονότα…